صلاحیت‏های مورد نیاز مدرسان آموزش و یادگیری الکترونیکی

مقدّمه: هدف از این مقاله توصیف صلاحیت‏های مورد نیاز مدرسان موجود آموزش الکترونیکی و مجازی دانشگاه های کشور از نگاه دانشجویان، مدیران، برنامه‏ریزان و مدرسان می باشد.مواد و روش‏ها: پژوهش از نوع کاربردی و توسعه ای بوده، با روش کمی و کیفی طی چهار مرحله از سال 1389 الی 1392در ایران انجام یافته است. گروه نمونه این مرحله از پژوهش شامل 325 نفر از دانشجویان در سال 1389 که بر اساس جدول حجم نمونه krejcie و morgan به طور تصادفی از نمونه در دسترس و 20 مدیر، برنامه‏ریز و مدرس که به صورت هدفمند انتخاب شده اند، بوده است. از سه پرسشنامه جهت جمع‏آوری نظرات دانشجویان و از مصاحبه نیمه‏ساختمند برای جمع‏آوری نظرات متخصصان استفاده شد. روایی محتوا براساس نظر صاحب نظران تعیین و اعتبار پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرانباخ محاسبه و از آماره ویلکاکسون برای مقایسه وضع موجود و مطلوب صلاحیت‏های مدرسان استفاده شده است.نتایج: بر اساس یافته های پژوهش از نظر دانشجویان بین وضع موجود و مطلوب 19 صلاحیت فهرست شده در تلفیق سه حوزه دانش پداگوژیکی، تکنولوژیکی و محتوایی، برای مدرسان آموزش از دور تفاوت معنادار وجود دارد و وضع موجود پایین تر از حد انتظار دانشجویان است. صاحب‏نظران نیز ضمن تائید این صلاحیت‏ها برای وضع مطلوب مواردی را به آنها افزودند.نتیجه‏ گیری: دانشگاه های کشور که در حال ایجاد و توسعه دوره های آموزش الکترونیکی و مجازی هستند به آماده‏سازی مدرسان پیراحرفه ای نیاز دارند که صلاحیت‏های تلفیق دانش پداگوژیکی، تکنولوژیکی و محتوایی فهرست شده در این پژوهش را دارا باشند. تا از دیدگاه ناظران درونی و بیرونی، بویژه دانشجویان معتبر باشند.